Parafia
Sakramenty
Słowo na dziś
- Szczegóły
W dniu 14.12.2015r. zmarła śp. Cecylia Bandura (ul. Kochanowskiego), przeżywszy lat 81.
Liturgia pogrzebowa nastąpi 16.12.2015r. (środa) o godz.1100 w kościele.
Modlitwy za zmarłą w środę o 1030.
Wieczny odpoczynek racz Jej dać Panie, a światłość wiekuista niechaj Jej świeci, niech odpoczywa w pokoju wiecznym. Amen.
- Szczegóły
W dniu 10.12.2015r. zmarł śp. Władysław Grabarczyk (ul. Tuwima), przeżywszy lat 88.
Liturgia pogrzebowa nastąpi 13.12.2015r. (niedziela) o godz.1130 w kościele.
Modlitwy za zmarłego w piątek o 1600, w sobotę o 1500 i w niedzielę o 1100.
Wieczny odpoczynek racz Mu dać Panie, a światłość wiekuista niechaj Mu świeci, niech odpoczywa w pokoju wiecznym. Amen.
- Szczegóły
W zakładce czytelnia znajdują się filmiki - tzw. Adwentowe perełki: http://www.parafiagolasowice.pl/czytelnia/155-adwentowe-perelki
- Szczegóły
8 grudnia 2015r. w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Bazylice św. Piotra w Watykanie papież Franciszek zainauguruje Jubileuszowy Rok Miłosierdzia.
Potrwa on do 20 listopada 2016 r. W tym czasie w Rzymie oczekuje się milionów pielgrzymów z całego świata. W związku z zagrożeniem atakami terrorystycznymi władze miasta zaostrzyły środki bezpieczeństwa. W jutrzejszej ceremonii inauguracyjnej w przedsionku Bazyliki św. Piotra weźmie udział również papież senior Benedykt XVI.
Obchody rozpocznie uroczyste otwarcie Drzwi Świętych w bazylice watykańskiej. Jutro przypada też 50 rocznica zakończenia II Soboru Watykańskiego (1962-1965). Ceremonia rozpocznie się odczytaniem fragmentów czterech konstytucji soborowych. Franciszek bardzo uprościł ceremoniał i odstąpił dotychczasowego zwyczaju trzykrotnego symbolicznego uderzenia młotkiem, a także rozbiórki muru, który od wnętrza bazyliki zasłaniał Drzwi. Był on budowany na okres pomiędzy jubileuszami, po zakończeniu poprzedniego, a burzony przed otwarciem następnego roku jubileuszowego. Franciszek ograniczy się tylko do pchnięcia skrzydeł Drzwi.
Obecnie istniejące w Bazylice św. Piotra Drzwi Święte, których otwarcie oznacza formalne rozpoczęcie Jubileuszowego Roku Miłosierdzia są darem katolików szwajcarskich i wyrazem ich dziękczynienia Bogu za to, że uratował Szwajcarię od okrucieństw i nieszczęść II wojny światowej. Zainstalowano je i otwarto w związku z Jubileuszem Roku 1950.
Decyzję o ufundowaniu Drzwi Świętych dla bazyliki św. Piotra podjęli katolicy szwajcarscy wkrótce po zakończeniu wojny, a uroczyście poświęcił je i otworzył w Wigilię Bożego Narodzenia 1949 r. Pius XII, rozpoczynając w ten sposób Rok Święty 1950. Twórcą dzieła był rzeźbiarz Vito Consorti, zwany "mistrzem wyjścia", gdyż miał na swoim koncie szereg innych drzwi, m.in. do katedry w Orvieto.
Drzwi są ozdobione 16 scenami biblijnymi, opowiadającymi o odkupieniu i przebaczeniu ze szczególnym uwzględnieniem
ewangelicznych przypowieści o miłosierdziu Bożym. Pierwsze dwie płaskorzeźby przedstawiają Adama i Ewę i ich wypędzenie z raju. To swego rodzaju "zatrzaśnięcie drzwi" przechodzi następnie w dwie inne sceny, opowiadające o Zwiastowaniu Narodzenia Pańskiego. Kolejne przedstawienia ukazują różne fragmenty publicznej działalności Pana Jezusa: Jego chrzest, przypowieści o zagubionej owcy i o synu marnotrawnym, uzdrowienie paralityka i przebaczenie grzesznikowi. Następne dwie sceny związane są ze św. Piotrem, przedstawiając go, gdy pyta: "Panie, ile razy mam przebaczać swemu bratu?" oraz gdy zapiera się Chrystusa i gdy On mu to wybacza. Scena dwunasta przedstawia dobrego łotra, co ma symbolizować zbawienie otwarte na wszystkich, którzy o to proszą. Potem następuje św. Tomasz, uzdrowiony ze swej małej wiary i obraz sakramentu pojednania. Ostatnie płaskorzeźby ukazują nawrócenie św. Pawła i otwarcie Drzwi Świętych przez Piusa XII na rozpoczęcie Roku Świętego 1950.
Według teologów i liturgistów, Drzwi Święte symbolizują Chrystusa, gdyż "jeśli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony, wejdzie i wyjdzie, i znajdzie paszę" (J 10,9). Reprezentują także serce człowieka wierzącego, które musi być otwarte na Chrystusa. Tradycja otwierania Drzwi Świętych na rozpoczęcie Roku Jubileuszowego sięga roku 1499, kiedy to po raz pierwszy uczynił tak na Boże Narodzenie papież Aleksander VI.
Po ceremonii na placu św. Piotra zostanie odprawiona uroczysta Msza św. transmitowana do kilkudziesięciu krajów świata. Podczas transmisji telewizja watykańska po raz pierwszy będzie używać najnowszej technologii 4K Ultra-HD. W tym celu papieska telewizja otrzymała już 12 kamer najnowszej generacji.
Szacuje się, że weźmie w niej udział nawet 100 tys. osób. Swój udział zapowiedzieli m.in. prezydent Włoch Sergio Mattarella, były król Belgów Albert II z żoną Paolą, delegacja niemieckiego Bundestagu oraz parlamentu Czech.
Pierwsi pielgrzymi będą mogli przejść przez Drzwi Miłosierdzia w Watykanie zaraz po liturgii. Co wieczór na placu św. Piotra odmawiany będzie też różaniec w intencjach pielgrzymów miłosierdzia.
W czasie trwania Jubileuszowego Roku Miłosierdzia w Wiecznym Mieście oczekuje się ok. 33 mln pielgrzymów. Obchody Roku Świętego zostały zdecentralizowane i będą się odbywać w każdej diecezji.
Przypomina się też o obowiązku rejestracji pielgrzymów pragnących przejść przez Drzwi Święte bazyliki watykańskiej. Można to zrobić za pośrednictwem internetu www.im.va lub w działającym w Rzymie Centrum Przyjęć Pielgrzymów przy prowadzącej na plac św. Piotra via della Conciliazione nr 7. W tym miejscu będzie można otrzymać także testimonium, czyli dokument potwierdzający odbycie pielgrzymki miłosierdzia. Każdego dnia przy jubileuszu pracować będzie stu wolontariuszy, a w chwilach najważniejszych wydarzeń nawet dziesięć raz więcej. Watykan cały czas przyjmuje zgłoszenia chętnych, którym na czas wolontariatu zapewnia mieszkanie i wyżywienie.
Trasa pielgrzymkowa do bazyliki watykańskiej zaczynać się będzie przy Zamku Anioła. Jej przejście zajmie ok. pół godziny. Pielgrzymi będą szli specjalnie wydzieloną trasą przez via della Conciliazione.
Organizatorzy jubileuszowych wydarzeń przestrzegają przed oszustami w Rzymie. Przypominają, że jedynym autoryzowanym punktem informacji i wydawania testimonium jest Centrum Przyjęć Pielgrzymów, a bilety pozwalające przejść przez Drzwi Święte i uczestniczyć w jubileuszowych wydarzeniach zawsze są bezpłatne.
Informacje dotyczące wydarzeń jubileuszowych można znaleźć, także w języku polskim, na oficjalnej na oficjalnej stronie Jubileuszu www.im.va; z kolei praktyczne informacje dotyczące komunikacji czy miejsc noclegowych – na portalu www.vatimecum.com, jedynym autoryzowanym przez Papieską Radę ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji.
Źródło: http://gosc.pl/doc/2864302.Jutro-inauguracja-Roku-Milosierdzia
- Szczegóły
W niedzielę 30 listopada w Kościele katolickim rozpoczął się Adwent. Jest to bogaty w symbolikę, czterotygodniowy okres przygotowania do Bożego Narodzenia oraz wzmożonego oczekiwania na koniec czasów i ostateczne przyjście Jezusa Chrystusa.
Czterotygodniowy czas Adwentu, który nie jest okresem pokuty, ale radosnego oczekiwania, obfituje w zwyczaje i symbole. Jest podobny do całego ludzkiego życia, które jest oczekiwaniem na pełne spotkanie z Bogiem.
Adwent jest wyjątkowym czasem dla chrześcijan. Słowo "adwent" pochodzi z języka łacińskiego "adventus", które oznacza przyjście. Dla starożytnych rzymian słowo to, oznaczało oficjalny przyjazd cezara. Dla chrześcijan to radosny czas przygotowania na przyjście Pana. Oczekiwanie na przyjście Chrystusa musi rodzić radość. Dlatego też Adwent jest nie tyle czasem pokuty, ile raczej czasem pobożnego i radosnego oczekiwania. Opuszczenie hymnu Gloria nie jest wyrazem pokuty, jak w Wielkim Poście, lecz znakiem czekania na nowe zabrzmienie hymnu anielskiego śpiewanego w noc narodzenia Jezusa (Łk 2, 14).
Teologicznie czas ten wyraża oczekiwanie Kościoła na podwójne przyjście Chrystusa. W pierwszym okresie akcent położony jest na Paruzję, czyli ostateczne przyjście Chrystusa na końcu świata. Ostatni tydzień natomiast bezpośrednio przygotowuje do narodzenia Chrystusa, przez które Bóg wypełnia wszystkie obietnice złożone w historii.
Adwentowe czytania mszalne dotyczą m.in. dramatycznych nawoływań proroków, którzy zachęcają do nawrócenia, podkreślają zbliżający się kres czasu i ostateczne nastanie Królestwa Bożego. Równocześnie jednak Kościół przypomina o nadziei, jaka wiąże się z paruzją, czyli ponownym przyjściem Chrystusa - w każdej Mszy św. padają słowa: "abyśmy zawsze wolni od grzechu i bezpieczni od wszelkiego zamętu, pełni nadziei oczekiwali przyjścia naszego Pana Jezusa Chrystusa".
Najbardziej charakterystycznym zwyczajem adwentowym, zwłaszcza w Polsce, są Roraty. Jest to Msza św. sprawowana ku czci Najświętszej Maryi Panny, zwykle bardzo wcześnie rano. Wierni, często w ciemnościach przenikniętych jedynie blaskiem trzymanych w ręku świec, wraz z Maryją czekają na wybawienie jakie światu przyniosły narodziny Zbawiciela.
W niektórych miejscach na roratnich Mszach na początku w procesji z kruchty kościoła do ołtarza z lampionami w ręku idą dzieci. Mszę św. rozpoczyna się przy wyłączonych światłach, mrok świątyni rozpraszają jedynie świece i lampiony. Dopiero na śpiew "Chwała na wysokości Bogu" zapala się wszystkie światła w kościele.
Uczestnictwo dzieci w Mszach roratnich wiąże się ze zwyczajem podejmowania różnych dobrych postanowień na czas Adwentu. Dzieci często zapisują te postanowienia na kartkach, składanych następnie przy ołtarzu. Mają one wyrażać wewnętrzne przygotowanie do Bożego Narodzenia i chęć przemiany życia.
Z Roratami związany jest zwyczaj zapalania specjalnej świecy ozdobionej mirtem, nazywanej roratką. Symbolizuje ona Maryję, która jako jutrzenka zapowiada przyjście pełnego światła - Chrystusa. Innym zwyczajem jest zawieszanie w kościele wieńca z czterema świecami oznaczającymi cztery niedziele Adwentu. Z upływem kolejnych tygodni podczas Rorat zapala się odpowiednią liczbę świec. Świece i lampiony tak często używane w liturgii adwentowej wyrażają czuwanie. Nawiązują one do ewangelicznych przypowieści m.in. o pannach mądrych i głupich. Światło jest też wyrazem radości z bliskiego już przyjścia Chrystusa.
Nazwa "roraty" pochodzi od pierwszego słowa łacińskiej pieśni na wejście śpiewanej w okresie Adwentu - "Rorate coeli" (Niebiosa, spuśćcie rosę).
W liturgii adwentowej obowiązuje fioletowy kolor szat liturgicznych. Jako barwa powstała ze zmieszania błękitu i czerwieni, które odpowiednio wyrażają to co duchowe i to co cielesne, fiolet oznacza walkę między duchem a ciałem. Zarazem połączenie błękitu i czerwieni symbolizuje dokonane przez Wcielenie Chrystusa zjednoczenie tego co boskie i tego co ludzkie. Wyjątkiem jest III niedziela Adwentu - tzw. Niedziela "Gaudete" (radujcie się). Obowiązuje w niej różowy kolor szat liturgicznych, który wyraża przewagę światła, a tym samym bliskość Bożego Narodzenia.
Adwent dzieli się na dwa podokresy, z których każdy ma odrębne cechy, wyrażone w dwóch różnych prefacjach adwentowych:Pierwszy podokres Adwentu obejmuje czas od pierwszej niedzieli Adwentu do 16 grudnia, kiedy czytane są teksty biblijne, zapowiadające powtórne przyjście Zbawiciela na końcu świata i przygotowujące do spotkania z Chrystusem Sędzią. Dni powszednie w tym okresie przyjmują wszystkie obchody wyższe rangą (tzn. wspomnienia dowolne, obowiązkowe, święta i uroczystości);
Drugi okres Adwentu, od 17 do 24 grudnia, to bezpośrednie przygotowanie do świąt Bożego Narodzenia. W tym okresie w dni powszednie można obchodzić jedynie święta i uroczystości.
- Szczegóły
Uroczystość Chrystusa Króla do liturgii wprowadził papież Pius XI encykliką Quas Primas z 11 grudnia 1925 r. na zakończenie roku jubileuszowego. Nakazał wtedy, aby we wszystkich kościołach tego dnia po głównym nabożeństwie przed wystawionym Najświętszym Sakramentem odmówić litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz akt poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu. Początkowo uroczystość obchodzono w ostatnią niedzielę października; reforma soborowa przeniosła jej termin na ostatnią niedzielę roku liturgicznego. Pius XI, uzasadniając swą decyzję, pisał m.in.
Od dawna już powszechnie nazywano Chrystusa Królem w przenośnym tego słowa znaczeniu, a to z powodu najwyższego stopnia dostojeństwa, przez które wyprzedza wszystkie stworzenia i przewyższa je. Mówimy więc, iż Chrystus króluje w umysłach ludzkich, nie tyle dla głębi umysłu i rozległości Swej wiedzy, ile że on sam jest prawdą, a ludzie od Niego powinni prawdę czerpać i posłusznie ją przyjmować; mówimy też, iż Chrystus króluje w woli ludzkiej, ponieważ w Nim nie tylko nieskazitelna wola ludzka stosuje się zupełnie i z całym posłuszeństwem do najświętszej woli boskiej, lecz także dlatego, że Chrystus tak wpływa natchnieniami swymi na naszą wolną wolę, iż zapalamy się do najszlachetniejszych rzeczy. Wreszcie uznajemy Chrystusa jako Króla serc dla Jego "przewyższającej naukę miłości" i dla łagodności i łaskawości, którą przyciąga dusze. Żaden bowiem człowiek nigdy nie był i nie będzie do tego stopnia ukochanym przez wszystkie narody, jak Jezus Chrystus. Lecz jeżeli głębiej wnikniemy w rzecz, widzimy, iż we właściwym tego słowa znaczeniu imię i władzę króla należy przyznać Chrystusowi jako Człowiekowi, albowiem tylko o Chrystusie jako Człowieku można powiedzieć, iż otrzymał od Ojca "władzę i cześć, i królestwo"; Chrystus bowiem, jako Słowo Boga, będąc współistotnym Ojcu, wszystko ma wspólne z Ojcem, a więc także najwyższe i nieograniczone władztwo nad wszystkim stworzeniem.
Uroczystość ta ma nam uświadomić, że Chrystus jest Królem całego stworzenia - wszechświata. Jego panowanie nie wynika z jakichś dokonań, z wybrania czy z wywalczenia tej godności. On jest Królem, bo jest Bogiem-Człowiekiem, Stworzycielem i Odkupicielem. Z tego właśnie tytułu ma absolutną władzę. Bóg nie tylko stworzył świat, ale ciągle go stwarza i nim włada. Królestwo Jezusa jest czymś zupełnie innym od wszystkich królestw ziemskich. Dotyczy ono wszystkich narodów, wszystkich miejsc i wszystkich czasów. Ono już istnieje w Kościele, choć jeszcze nie zostało do końca wypełnione. Dlatego właśnie w codziennej modlitwie, którą zostawił nam sam Chrystus, wołamy z nadzieją: Przyjdź królestwo Twoje!
Chociaż Chrystus nigdy nie nosił korony królewskiej, nie trzymał w ręku berła i nie zasiadał na tronie królewskim, tytuł Króla najzupełniej Mu się należy i to w zakresie, jakim nie dysponował żaden władca świata. Władcy ziemscy nabywają tytuł królewski przez dziedziczenie, nominację i podbój. Wszystkie trzy tytuły dają Chrystusowi pełne prawo do korony i najwyższej władzy. Jako człowiek, w swej ludzkiej naturze, pochodził on przecież w prostej linii od króla Izraela, Dawida. Wykazują to Ewangeliści, podając Jego rodowód (Mt 1, 5-16; Łk 3, 23-38). W narodzie wybranym ta prawda była tak pospolicie znana, że powszechnie nazywano Go Synem Dawida (Mt 22, 41-46; Mk 12, 35-37; Łk 1, 27. 32; 20, 41-44; 2 Tm 2, 8; Ap 22, 16). Tak więc z krwi i dziedziczenia Chrystus miał prawo do tytułu Króla.Chrystus jest ponadto Synem Bożym, naturą równy Bogu, drugą Osobą Trójcy Przenajświętszej. Jako taki jest Panem nieba i ziemi, Panem najwyższym i absolutnym, z którym wszelkie królestwa ziemskie nie mogą się porównywać. Aby to powszechne władztwo Jezusa podkreślić, liturgia dodała do tytułu "Król" dopełnienie "Wszechświata".
Żródło: www.brewiarz.pl